Dat lijkt een mensenleven geleden en dat is het ook.

Als leraar ging hij, samen met Marianne, wonen en werken in de Bollenstreek, in Sassenheim.

Enthousiast en fanatiek hockeyer die hij was kwam hij zo terecht bij de Noordwijkse Hockeyclub. Voor Gijsbert, qua niveau, een flinke stap terug vergeleken met Tempo Rotterdam. De sfeer en gezelligheid bij zo’n dorpscluppie maakte veel goed.

Al snel voelden hij en Marianne zich thuis bij de NHC en waren ze van waarde voor Heren en Dames 1. Gijsbert moest het niet hebben van zijn snelheid. Als laatste man wist hij dit te compenseren door techniek en vooral tactisch inzicht.

Zijn kwaliteiten werden snel opgemerkt en zo werd hij ook buiten de lijnen actief voor de NHC. Het technisch beleid, eerst als commissielid en later verantwoordelijk bestuurslid, was bij Gijsbert in goede en vooral deskundige handen.

Niet iedereen kon even goed overweg met Tit. De karaktertrekken van een leraar zaten hem wel eens in de weg. Eerlijkheid, oprechtheid en een recht door zee mentaliteit werden niet door iedereen begrepen of op juiste waarde geschat. Feit is evenwel dat de NHC veel te danken heeft aan zijn inzet, ideeën en inbreng. In 1987 resulteerde dit al in een benoeming tot Erelid van de Noordwijkse Hockey Club.

Als speler, als commissie/bestuurslid en coach, Gijsbert stond er. Als coach was hij de man achter de grootste succesperiode van Dames 1. Zijn dames, wellicht met dank aan Marianne, speelden op het hoogste niveau dat een NHC-team tot op de dag van vandaag heeft weten te behalen, de Eerste Klasse.

Gijsbert bleef ook na zijn periode als speler en coach betrokken bij de NHC en stond onder meer zijn mannetje op het veld als scheidsrechter. Wedstrijden op niveau wilde hij graag fluiten. Het zal wel toeval zijn geweest dat dit vooral Dames 1 betrof. Veel supporters langs de lijn vonden hem veel te onpartijdig en zelfs in het voordeel van de tegenpartij fluiten. Ooit vertelde hij mij dat hij dat vooral ter hoogte van de middellijn deed. Daar kan het tenslotte weinig kwaad. Eerlijkheid en respect voor de hockeysport zat er nu eenmaal diep in gebakken.

Gijsbert hield van het hockeyspel en van de NHC, zijn cluppie. Een clubman die hield van gezelligheid en spelletjes. De vaak oneindige Risknachten met de Heren 1 selectie of een avondje bridgen. Samen met Marianne vormde hij een toppaar en waren zij welkome en graag geziene gasten op menig Bridgeclub in de Bollenstreek.

De laatste jaren was Gijsbert volop aan het genieten van zijn welverdiende pensioen.

Hij hield van reizen. Met de camper naar het Noorderlicht of op de rug van een kameel door de woestijn trekken. Gijsbert heeft heel wat sporen achtergelaten. Ook bij de NHC.

Zijn spoor volgen zal de hockeyclub heel ver en nog veel brengen.

 Plotsklaps is hij nu alleen op reis gegaan. Marianne en zonen Heiko en Jesper moeten nu de kracht vinden om de leegte op te vullen met de vele mooie en dierbare herinneringen.

Gijsbert was net acht maanden opa (zoon van Heiko) en met de tweede in aantocht (Jesper) is er weer nieuw leven op komst. Gijsbert z’n gezin zal de kleinkinderen zeker

deelgenoot maken van de vele avonturen die ze samen beleefden. Daarbij zal de belangrijke rol die hij speelde bij de NHC zeker niet ontbreken en met recht ook met trots verteld worden.

John Asselbergs