maar werd ook speciaal een Engels elftal de avond van tevoren opgetrommeld voor een lekker opwarmpotje. Of het hielp?

Na een kwart wedstrijd stond het 1-0 maar had het net zo goed 3-0 kunnen staan en was NHC door LOHC werkelijk van het Leidse kastje naar de Oegstgeestse muur gespeeld… Enkele Noordwijkse supporters overwogen zelfs om, met de staart tussen de benen, op dat moment hun biezen te pakken. Het zou weleens een grote afstraffing kunnen worden want het Noordwijkse spel leek echt nergens naar.
 
Als eerdere motivatiepogingen niet werken dan maar ouderwets “op de donder geven” moet de coaching-staf gedacht hebben. Met een “als jullie écht kampioen willen worden dan moeten jullie nú gaan *SAMENWERKEN* én *ALLLES* geven!” werden onze meiden het veld weer ingestuurd. Het kwartje leek bij NHC te zijn gevallen. De eerste klap van Pien bleek een daalder waard en vervolgens viel het dubbeltje bij de goal van Sophie (L) ook nog eens de goeie kant op. En zo stond het halverwege het tweede kwart 1-2. Maar de buit was nog allesbehalve binnen want deze buurmeidenstrijd bleek een kraker van jewelste. En ik heb deze zin nog niet opgeschreven of het stond alweer 2-2! Wederom door een strafcorner; waar juist NHC de laatste wedstrijden steevast wist te scoren uit deze scheidsrechtercadeautjes was het ditmaal de tegenstander die deze geschenken uitpakte.
 
Bij deze stand zou NHC het 2-puntengat met LOHC weliswaar handhaven maar was de kampioenskans verkeken. Er moest dus een schepje bovenop! En dat deden onze meiden. Met een zinderende bezieling, vereende krachten en de absolute wil om (eindelijk) eens een kraker te winnen togen ze ten strijde. Het Noordwijkse publiek dat ondanks de valse start was gebleven en gedurende de wedstrijd zelfs was toegenomen kreeg de mooiste pot van het jaar te zien.
 
De verdediging stond in deze fase als een huis. De gevreesde Leidse vleugelspelers werden briljant opgevangen en uitgespeeld door Liese, Jade en Zara. Maud behield goed haar zone en positioneerde zich zodoende steevast beter dan de LOHC-spits. Hierdoor kon Mies op gezette tijden doorschuiven en schitterende scopes of prachtige passjes afvuren. En in het geval de Leidse meiden toch gevaarlijk konden worden was Isabelle er nog die zeker twee 100%-kansen wist te keren en daarmee superbelangrijk was.
 
De wedstrijd was allesbehalve gemeen maar er werd wel “gevochten” en laat dat nu juist de kracht van ons Noordwijkse middenveld zijn: Minke, Vero en Helen waren werkelijk overal te vinden. Met het mes tussen de tanden en het schuim op hun kaken heersten zij tussen onze en hun 23-lijn. Meeverdedigen, omschakelen en mee-aanvallen. En dat zo’n 200 keer. Per kwart! En nee, ik ben Sophie (L) niet vergeten. Maar zij heeft op het middenveld een andere rol: zo gauw het kan is zij de vierde aanvaller van het team. En wat voor één! Iedereen dacht dat haar doelpunt eigenlijk een voorzet was maar de echte kenners weten wel beter… Maar haar scoop op Pien, die daarmee als een honkbalslagman de 2-3 optekende, was van ongekende schoonheid.
 
En ook bij de Noordwijkse aanvalslinie brandde vandaag het heilige vuur! Vechtersbaas Pien was in haar element. Ze mocht/moest voorin “blijven hangen” waardoor de Leidse verdediging niet richting het Noordwijkse doel kon opstomen. Het bleek een gouden tactische zet want hierdoor kon enerzijds LOHC geen vuist maken en bleek anderzijds Pien, met twee goals, op haar best. Zowel Robin als Sophie (H) hadden vandaag met hun enorme werklust en een (voor)assist een goede inbreng en ook Carlijn, met een assist én de vierde Noordwijkse goal, bewees haar waarde.
 
En zo eindigde de goedgeleide wedstrijd in een verdiende 2-4 overwinning waardoor NHC, met nog twee speelronden te gaan, zicht blijft houden op het kampioenschap. Wie had dat na afloop van het eerste kwart gedacht? Zo zie je maar weer wat een beloofde Mac-lunch kan doen…
 
*Forza NHC MO14-1!!!*