Column Paul Balk: Lieve José
Lieve José,
We staan allebei niet te boek als de meest serieuze personen. We lachen veel. Vooral om onszelf. Maar soms heb je van die momenten die je raken en tot denken zetten. Onlangs had ik zo’n moment en dat wil ik graag met je delen.
“Zaterdag is de mooiste dag van de week
En je wist als je naar je vriendjes keek
Hier gaan ze heel wat beleven”
Nadat z’n kinderen rondom de kist bellen hadden geblazen nam de vriend het woord om te verhalen over zijn veel te vroeg overleden teamgenoot. Hij vertelde geëmotioneerd over hun kennismaking als zevenjarige jochies tijdens “vriendjesdag”. Over de lol tijdens de fanatieke trainingen. Over de lol ná de fanatieke trainingen. Over de gezellige biertjes na afloop van een wedstrijd, ongeacht het resultaat. Over clubbeschamende maar prachtige toernooibelevenissen. Over het verdwalen op weg naar een uitwedstrijd. Over de natuurlijke overgang van selectie- naar recreatieteam. Over de hilarische, beschonken etentjes bij teamouders. Over hun team… Over hun kameraadschap… Over hun leven…
Na afloop van zijn tranentrekkend mooie woorden, rolden er twee over mijn wangen. Een van verdriet en een van ontroering. Want ik realiseerde mij wederom hoe mooi sport in het algemeen en teamsport in het bijzonder kan zijn. Het is zoveel meer dan alleen maar bewegen. Het vormt je als persoon. Het geeft je een eigen plek in een groter geheel. Je moet elkaar dekken, voor elkaar opkomen. Je strijdt met elkaar, je wint met elkaar en je verliest met elkaar…
Na afloop droegen zes van zijn teamgenoten de kist naar zijn laatste rustplaats. Ze kenden elkaar zo’n dertig jaar. In die periode hebben zij uiteraard ook de nu zwaar getroffen families goed leren kennen. Ze vormden een onderdeel van elkaars leven en dat bracht nu onderling veel troost. We bekeken de mooie uitvaart vanaf de bank samen met onze kinderen. Inmiddels ken ik de teamgenootjes van hen ook al zo’n 5 tot 8 jaar en zie ik dezelfde lol die ze met elkaar hebben en de intense vriendschappen die daaruit ontstaan. Dat doet mij goed, het ontroert me en het maakt mij duidelijk hoe belangrijk sport, een team en een club kan zijn.
Rust zacht, aanvoerder Stef.
“En de trainer riep: samen is niet alleen
Maar eenmaal op het veld vergat je dat meteen
We waren zeven…”
Vaak zijn er tranen van het lachen, soms van verdriet. Dat krijg je met emotionele mensen zoals wij. Als we maar kunnen janken.
Warme groet, Paul
