Dreigende wolken, veel publiek en een flinke bries van zee: zaterdagmiddag in Noordwijk voelde meteen als een echte hockeydag. Na het 0-0 gelijkspel vorige week in Groningen (waar de verslaggever helaas ontbrak) stond er nu een nieuwe kans te wachten op die eerste overwinning. Tegen niemand minder dan Rood Wit, de koploper die jarenlang meedraait in de landelijke top, de deftige dames uit Aerdenhout die hun eerste twee duels met monsterscores (8-0 en 6-2) hadden gewonnen. Onze meiden waren dus gewaarschuwd – en gretig.

 

Voor de afslag hield het hele veld zijn adem in. Een indrukwekkende minuut stilte voor clubicoon Hans Landzaat, rouwbanden om de benen, en een stille belofte: vandaag spelen we voor Hans.

 

Rood Wit stormde uit de startblokken, maar Magic Mijntje had daar geen boodschap aan en ranselde meteen een harde knal uit haar doel. Langzaam maar zeker vond Noordwijk de rust. Met korte linies en slimme combinaties kwamen er kansen, en het publiek genoot. Sophie L draaide met een sierlijke pirouette twee rood-witten het bos in – zelfs scheids Alex schoot van bewondering in de lach. Toch viel de 0-1 uit een strafcorner. Geen paniek, geen gejammer, gewoon rug rechten. "Ik ben blij met wat ik zie," riep coach Thijmen vanaf de kant – woorden die hij niet snel gebruikt en die de meiden vleugels gaven.

 

Het tweede kwart bracht meer van hetzelfde: geconcentreerd spel, hard werken, kansen aan beide kanten. Helaas viel er een rommelgoal voor de 0-2. Maar toen barstte de hemel open. Een Noordwijkse stortbui zette het veld blank en kantelde de wedstrijd. Onze meiden roken hun kans. Strafcorner, Mies legt 'm panklaar en Minke knalt: 1-2! Het publiek ging compleet los.

Vanaf dat moment was het Noordwijk dat het spel dicteerde. Sophie L sneed door de defensie, Madelief haalde uit, Liz loerde op de rebound – maar de Aerdenhoutse keeper hield stand.

 

In het vierde kwart was het pure spanning. De verdediging schoof op, het middenveld drukte door, en Mijntje bleef reddingen verrichten die het Aerdenhoutse publiek wanhopig maakten. Dan dé kans: Feline breekt door, wordt neergehaald, scheids fluit voor een strafbal terwijl Sophie H de bal al binnen tikt. Natuurlijk kon de scheidsrechter wel door de natte grond zakken dat hij geen voordeel had gegeven maar gedane zaken.. Geen voordeel, geen goal, geen 2-2... dus Mies naar de stip. De keeper duikt de verkeerde kant op, maar de bal spat via de vijf (!!!) centimeter brede paal terug. Zó dichtbij.

 

Niet veel later klonk het eindsignaal: 1-2. Rood Wit opgelucht, wij met opgeheven hoofd. Het balletje viel vandaag op Rood Wit, maar het had net zo goed onze kant op kunnen rollen. Wat overheerst? Trots. Op een team dat slim en moedig speelde, op een coach die "blij was met wat hij zag", en op een middag die Hans Landzaat absoluut een grote glimlach had gegeven.

 

Volgende week wacht LOHC. Speelt NHC zo als vandaag, dan is die eerste zege dichterbij dan ooit. En wij – publiek, ouders, opa's en oma's – zijn er natuurlijk weer bij.

 

Forza NHC MO16-1!