Column Paul Balk: Gaasgluren

Een nieuw fenomeen openbaart zich in Nederland: gaasgluren. Meer weten? Lees de column van Paul Balk.

Voor ouders verboden… Bijna een jaar geleden werd de hockey-ouderlijke bevolking opgeschrikt met deze confronterende boodschap. Het brave LOHC was de eerste club die ouders verbood hun kroost te komen aanmoedigen. Geen supporters! Alsof het een risicowedstrijd tussen Feyenoord en 020 betrof. In eerste instantie werd er, behoudens door een enkele fanatieke ouder, nog laconiek op deze Oegstgeester oekaze gereageerd. Men ging de zaterdagkrant of de achtertuin eens doorspitten, ging de broodnodige kringloopdump doen of kroop nog even terug in de ouderlijke bedstede. Kortom, de aanmoedigingstijd werd nuttig alternatief besteed. Inmiddels zijn we een jaar verder. De kranten zijn gespeld. De tuin is winter- én zomerklaar gemaakt. De kringloop is uitgelopen en de ouderlijke bedstede is meer beslapen dan ooit tevoren. En het gemis van het kunnen kijken naar een wedstrijdje van de kinderen is schier ondragelijk geworden. Het heeft geresulteerd in een nieuw fenomeen: gaasgluren, het bekijken van sportwedstrijden vanaf de openbare weg.

Er zijn verschillende typen gaasgluurders. Je hebt de “toevallig op de fiets langsrijdende”-gaasgluurder, die met de linkervoet aan de grond en op het fietszadel balancerend even tien minuten van het derde kwart meepakt. De “NHC als wandeltussenstop gebruikende”-gaasgluurder, die zichzelf na 5.000 stappen verlekkerd trakteert op een helftje hockeykijken. En de “drive-in diehard”-gaasgluurder, die voorzien van gevulde thermosfles en gevulde koek, gewapend met anti-wasemdoekjes vanuit de auto de hele onderlinge wedstrijd gadeslaat. Een opvallend verschijnsel is dat de verschillende typen maar moeilijk integreren. Daar waar ouders onder normale omstandigheden langs de rand van het veld meer oog voor elkaar dan voor de bal hebben is deze saamhorigheid momenteel ver te zoeken. Gluren doet men op afstand, zowel op afstand van het veld als op afstand van elkaar. Een zwaai of hoofdknik kan er nog maar net vanaf; een high-elbow zul je gaasgluuders niet snel zien maken.

Wellicht is men bang om elkaars spotplekken te verraden. Want in tegenstelling tot een normale kijkwedstrijd waar je kunt kiezen uit de lange- of korte zijde, uit zon-in-de-rug of zon-op-de-bol en uit voor- en tegenwind, heb je bij het gaasgluren maar weinig mogelijkheden. Het ene veld betekent een karig blikveld van achter het doel, het andere veld biedt overzicht over de gehele flank maar wel met een sloot er tussen. Een goede plek is dan natuurlijk goud waard! Op tijd komen, je plek innemen en deze niet meer verlaten is essentieel want juist nu geldt: opgestaan, gluurplaats vergaan!

Maar ondanks deze bekoelde ouderlijke verstandhouding gluurt, nee gloort er nog hoop aan de Noordwijkse horizon. Zo deed ik - ja ik geef het toe, ik ben een gluurder - laatst een ervaring op die mijn ogen deden glimmen en mijn hart deed verwarmen. “Onze meiden” speelden een uiterst uitdagende wedstrijd tegen de meiden uit het eerste team. Dit team had elke tegenstander in haar competitiepoule met minimaal acht doelpunten verschil verpulverd en waar in totaliteit maar drie keer tegen gescoord was. Kortom, een verdomd lastig potje. De gaasgluuders waren dan ook in groten getale aanwezig; vijf “drive-in diehards” en één “NHC als wandeltussenstop gebruikende”-gaasgluurder. De meiden uit het eerste team waren duidelijk beter maar onze heldinnen boden goed tegenstand. Het eerste kwart werd met 1-0 verloren. Tijdens de rust stond er 3-0 op het scorebord. In het derde kwart bleef het 0-0. Maar in het vierde kwart werd het harde werken en het zware gluren eindelijk beloond. Onze meiden wisten te scoren tegen dit oppermachtige team! En toen gebeurde het… de gluurders gingen los! Als ware Turkse supporters klonk er gelijktijdig uit vijf auto’s luid “getüter” terwijl de eenzame wandelaar een oerkreet uitbrulde. Zoveel geluid hadden de meiden nog nooit tijdens een wedstrijd gehoord, zelfs niet met ouders vlak langs het veld. Ouderlijk gaasgluren, een wonderlijk fenomeen.

Paul Balk

Columns Rob van Nes Overzicht