De ranglijst is definitief. De kampioenen kunnen worden gehuldigd, de anderen kunnen hun wonden likken, uithuilen en volgend seizoen opnieuw beginnen. Echter tussen het laatste fluitsignaal en de nieuwe seizoensstart breekt er in de hockeywereld een voor buitenstaanders onbekend, vijfde seizoen aan. Een periode met aparte gebruiken, jarenlange tradities en een eigen mores.

Allereerst zijn er teamafsluituitjes, veelal direct na of anders de week volgend op de laatste wedstrijd. Er wordt dan gezamenlijk gegeten, geborreld of gebarbecued maar in ieder geval geroddeld. Voor de kinderen worden de tafels gedekt in kleurrijke thema’s, vloeit de “niet té zoete” limonade rijkelijk en kunnen zij zich te buiten gaan aan zoete aardappelfrietjes, sappige snoeptomaatjes en, vooral, heel veel mini-frika(n)delletjes met witte zalf. Ondertussen groeit op de achtergrond het ouderlijke geroezemoes aan tot luidkeels gemompel waarbij alle leden van de club én hun naasten het in de onderonsjes moeten ontgelden. Steevast bestaat de Grande Finale uit het uitwisselen (lees overtroeven) van elkaars vakantiebestemmingen. Het leert de luisteraar dat Ibiza, hoewel passé, nog veelvuldig wordt aangedaan. Dat “een-paar-dagen-Athene-en-een-weekje-eiland” op z’n retour is. Maar dat Puerto Banús een opmerkelijke comeback maakt. Opvallend is echter wel dat men vaak toch gewoon in Marbella, “want daar is het niet zo ordinair”, verblijft.

Over ordinair gesproken… Verkleedpartijtjes! In de volkomen verkeerde veronderstelling dat de hockeywereld neerkijkt op Carnaval grijpt men juist elke gelegenheid aan om zich in deze post-seizoen periode kolderiek te verkleden. Of het nu om de Jongste Jeugd-slotdagen, om Family & Friends-toernooitjes of om Midzomernacht-weekenden gaat, iedereen wordt geacht zich ludiek uit te dossen. Het meest opmerkelijke? Iedereen doet het! Peppi’s, Kokki’s, Pippi’s en zelfs Pippo’s heb ik voorbij zien komen. Enerzijds begrijp ik nu beter waarom er zo graag maskers worden opgezet bij strafcorners, anderzijds snap ik waar de lokale carnavalsverenigingen hun inspiratie voor de februari-optocht opdoen. “Wij vieren feest dus weg met de malaise, want nu is het tijd voor de NHC-polonaise!”

Maar het meest opmerkelijke fenomeen der seizoenafsluitingen betreft toch de nieuwe team-indeling. Begeleid door een voorzitterlijk epistel met stichtelijke woorden wordt de bekendmaking een week van tevoren via de website aangekondigd. Nadrukkelijk wordt bovendien uitgelegd wat de selectie-, indelings- én bezwaarprocedure is. Toch belemmert dit blijkbaar noodzakelijke schrijven, niet de lobbymachine die direct na het eerdergenoemde laatste fluitsignaal in werking wordt gezet. Want zowel de selectietrainingen als -wedstrijden kennen méér publiek dan het gehele seizoen. Opvallend leuk; er zijn opeens nieuwe gezichten te bewonderen van ouders die deze speelmomenten blijkbaar wél interessant genoeg vinden om te komen. En na afloop het vertoonde spel te bespreken met de dienstdoende coaches. Geweldig om te zien dat hun betrokkenheid bij hockey in het algemeen en bij NHC in het bijzonder toch nog aangewakkerd is. Beter te laat dan nooit! Hopelijk is deze betrokkenheid blijvend. In ieder geval tot na de nieuwe seizoensstart…

Fijne zomer

Paul Balk